«Poema das néboas miñotas»
Esta néboa que nace no corazón do río
e sube ao azul como unha oferenda:
¿será cecais corpo de canción,
palabra de amor irreprimíbel
que a auga lle di ao universo...?
¿Ou poderá ser o mesmo río
saíndo de si mesmo para darse
ao mundo que está no seu entorno
facéndose suspiro,
confundíndose
co azul transparente e rematando
sendo un leve tremor emocionado
perceptíbel somentes para aqueles
que só abren os ollos ás lembranzas?
Esta néboa miñota, auga e ensoño,
materia que formou ao mesmo río,
carne invisibel e fuxidia,
universo dos peixes e das oucas,
monótona e teimuda ladaiña
a penas salmodiada nas ribeiras:
espella árbores, nubes, espadanas.
As aves recollen esta música,
arpexo sutil do misterioso,
lúcida canción, máxico chío
que volve á néboa orixinaria
coa súa voz mensaxeira para sempre.
¿Quen tan ousado para poder ollar
a inexplicábel néboa cara a cara
e sentir o seu corpo fuxidio
envolvéndonos totalmente como un manto
que nos defende e nos preseva
da vileza gris do cotidiano...?
Manuel María
Anaquiños do libro
"O MIÑO canle de luz e de néboa"
Esta néboa que nace no corazón do río
e sube ao azul como unha oferenda:
¿será cecais corpo de canción,
palabra de amor irreprimíbel
que a auga lle di ao universo...?
¿Ou poderá ser o mesmo río
saíndo de si mesmo para darse
ao mundo que está no seu entorno
facéndose suspiro,
confundíndose
co azul transparente e rematando
sendo un leve tremor emocionado
perceptíbel somentes para aqueles
que só abren os ollos ás lembranzas?
Esta néboa miñota, auga e ensoño,
materia que formou ao mesmo río,
carne invisibel e fuxidia,
universo dos peixes e das oucas,
monótona e teimuda ladaiña
a penas salmodiada nas ribeiras:
espella árbores, nubes, espadanas.
As aves recollen esta música,
arpexo sutil do misterioso,
lúcida canción, máxico chío
que volve á néboa orixinaria
coa súa voz mensaxeira para sempre.
¿Quen tan ousado para poder ollar
a inexplicábel néboa cara a cara
e sentir o seu corpo fuxidio
envolvéndonos totalmente como un manto
que nos defende e nos preseva
da vileza gris do cotidiano...?
Manuel María
Anaquiños do libro
"O MIÑO canle de luz e de néboa"